Waarom we begonnen zijn met BobbieFinns

Ik vertel het je graag. In 2009 kreeg mijn zwager Pieter een hersentumor. Twee dochtertjes en zijn vrouw liet hij na een jaar in 2010, na een heel zwaar ziekbed (hij wilde geen euthanasie) achter.Het was mijn eerste echte uitvaart die ik van heel dichtbij meemaakte. Zwager Pieter had een vriend die uitvaartondernemer was. Die had alles goed geregeld hadden we begrepen.Ik herinner me van toen dat Pieter met een brancard naar beneden gebracht werd. Ik vond het een verschrikkelijk beeld. Begrijp me goed, het werd allemaal heel correct gedaan, het kon niet anders. Maar ik had het fijn gevonden als ik het niet had hoeven zien. Als iemand me verteld had wat er ging gebeuren was ik even een blokje om gegaan.En gaandeweg merkte ik nog veel meer dingen op. Dat we nooit uitleg hebben gehad over verzorgen of opbaren. En ik leerde dat je best een andere kaart kunt maken, of dat je best meer kunt doen met bloemen, ook na afloop. Je moet het alleen wel zelf verzinnen, want er kwam vooral veel commercieels uit de koker van de ondernemer.

Toen de rekening kwam van het crematorium bleek dat het best fijn geweest was als iemand ons even voorgerekend had wat een borrel met 700 bezoekers voor financiële consequenties kan hebben. Daar sta je op het moment zelf helemaal niet bij stil. En daar begon het een beetje te kriebelen. Je geeft zo verschrikkelijk veel geld uit, en je hebt er helemaal geen ‘goed’ gevoel bij. Terwijl als ik de kaart die we zelf gemaakt hebben bekijk, krijg ik nog steeds een lach op mijn gezicht. Door de dood van Pieter ontstond het idee voor BobbieFinns.

Ik ontmoette Heidi Gundel. Die al jarenlang overledenen verzorgde. Heidi wilde helpen als dat nodig was. Dat was fijn. Want de zorg voor een lichaam is anders dan de zorg voor levende mensen. En toen ging het rap. Want met vriend Marco als deskundig evenementenmaker hadden we ineens alle ervaring in huis. Dan is het gewoon beginnen.

En dat deden we. Zoals het nooit bedoeld was, met het overlijden van mijn eigen moeder.