Toen mijn moeder overleed in 2014 werd ze gecremeerd, Er restte na een maand een zwarte urn met een kilo of 2 as. Op de schoorsteenmantel vond niemand een goed idee. Onze moeder en oma zit in het hoofd, niet in de urn. Omdat ze haar hele leven dol was op water en thuis altijd aan de Waal zat, besloten we snel met elkaar om haar as grotendeels te verstrooien in de Waal.

Dus op een zondag togen we met zijn allen naar de Waal bij Nijmegen naar het water. De kleinkinderen strooiden de as in het water. We schreven teksten in het zand en het was een mooie dag. En wanneer en waar ik de Waal zie, denk ik aan mijn moeder. Ook fijn. 

Maar mijn moeder had nog een grotere waterliefde: de zee. Ze had het regelmatig over Kaap Sounio; volgens haar het mooiste plekje op aarde aan zee. We waren inmiddels al tig keer in Griekenland geweest, maar Kaap Sounio nog nooit gezien.

Ik had twee kauwgompotjes vol met haar as bewaard. Dus toen we weer eens met zijn vieren naar Griekenland gingen, namen we deze potjes mee. Geen idee of dat mocht, we deden het gewoon. (Tegenwoordig weet ik dat je een asverklaring bij je moet hebben. Die kun je opvragen bij het crematorium.)

Kaap Sounio is inderdaad een magische plek. Aan het einde van de Griekse wereld verrijst deze rots 70 meter hoog boven het water. Erbovenop staat de tempel van Poseidon. Uit de 5de eeuw voor Christus, maar nog een heel eind in tact. Je voelt er de historie.

En nu liepen wij er rond. Het was een echte Griekse herfst. Winderig en warm. We kozen een mooie plek uit voor onze kinderen die elk een kauwgompotje vol as hadden. Aan de rand van de klif. Zachtjes strooiden ze het potje leeg. De inhoud waaide in hun gezicht en proestend draaiden ze zich om. Een onvergetelijk moment. We hebben de kinderen na afloop maar even goed afgeklopt. Oma Riky zat overal. Geen idee of het mocht, er stonden op gepaste afstand mensen te kijken samen met twee suppoosten. Iedereen had door wat we deden. 

Oma Riky ligt nu ook in de Egeïsche zee. Onder aan de tempel is een mooi strand en er zijn een paar restaurantjes waar je met de voeten in het zand eet. We gaan sindsdien vaak even langs. Soms zwemmen we even met oma Riky of eten we samen op het strand een bordje gegrilde sardientjes. Dat had ze zelf ook gedaan.

De as van mijn moeder is er niet meer. Maar daarvoor in de plaats is er een heel fijne plek waar oma Riky is.