Hoe ouder ik word, hoe meer mensen in mijn omgeving te maken krijgen met dementie. Het is voor degene die het krijgt natuurlijk al een drama, maar ook voor de omgeving is het verschrikkelijk om toe te kijken hoe de persoon die je kent, verandert. Hoe ga je ermee om als je charmante vader verandert in een onmogelijke last?
In het Volkskrant Magazine las ik hoe schrijver Anne-Gine Goemans haar ervaringen opschreef in een boek: Dhr. weigert zorg. Haar vader veranderde. Zijn verpleeghuisperiode was zwaar – agressie, verwarring en verlies van waardigheid. En passant krijg je een blik op de schrijnende realiteit van de verpleeghuiszorg. Eerlijk, rauw en ontroerend.
In het artikel lees je hoe de schrijver en haar omgeving uiteindelijk besluiten zelf de uitvaart van haar vader te regelen en verzorgen. Gaandeweg zie je hoe ze de onmogelijke last die hun vader geworden was, zelf terug transformeerden tot hun echte vader. En dat deden ze op een bijzondere manier.
Hier is het artikel als pdf te lezen. Als je in deze situatie zit, kan ik me voorstellen dat je hier veel steun uit put.
Het stuk begint met haar visie op de uitvaartwereld. Dat is de reden dat ze het zelf gaan doen. Ik citeer:
Een eenvoudige uitvaart
Zijn doodangst, de pijn en agressie: het is voor mijn zus en ik zo wrang allemaal, dat we een mooi afscheid willen, zodat er nog iets van schoonheid voor ons achterblijft. Dat hebben we nodig om verder te kunnen. Maar een uitvaartpolis of spaargeld heeft onzevader niet. In de loop van zijn leven heeft hij flinke schulden opgebouwd die hij aan ons nalaat, tenzij we die bij de rechtbank verwerpen. Na acht jaar zorgen weiger ik ook nog eens 8.000 euro te betalen. Dat is wat een eenvoudige uitvaart in Nederland al snel kost.
Bovendien heb ik te veel begrafenissen meegemaakt die een nare bijsmaak achterlieten. Uitvaartondernemers die na prachtige toespraken van familie en vrienden ongevraagd het laatste woordnemen en op tenenkrommende wijze een leven samenvatten waar ze geen weet van hebben.
Daarna word je opgejaagd omdat de volgende groep al weer voorde deur staat. Peperdure kisten, gestroomlijnde lijkwagens, opzichtige rouwkransen, naargeestige urnen, buitensporige catering die je allemaal onder de noemer ‘een waardig afscheid’ worden aangesmeerd. Het zijn deze factoren waardoor mijn zus Eline en ik besluiten het afscheid van onze vader zonderuitvaartondernemer te regelen. We doen het zelf.
Voor mij en Marco is dit precies de reden geweest waarom we het zelf zijn gaan doen. Er zijn dus ook uitvaartondernemers die het anders doen.
