Afscheid van mijn lief
Toen Hubert en ik begonnen met BobbieFinns, hadden we best al wat ervaring met crematies en begrafenissen. Daar werden we niet blij van. Voor mij was het afscheid van Ghislaines moeder het keerpunt. Zo niet hoe Ada was. Eigenlijk vind ik dat altijd als ik in een crematorium kom. En Ghislaine was er nog veel stelliger in: “Zo wil ik het absoluut niet”. Maar een plan voor als een van ons zou overlijden, dat hadden we natuurlijk niet.
Wij helpen mensen van een uitvaart iets bijzonders te maken. En ik weet precies hoe het werkt. Maar toen Ghislaine op 30 november 2018 ineens overleed, viel dat allemaal weg. Ik heb Hubert gebeld en Heidi, en nog wat vrienden. En die kwamen allemaal naar ons huis. Plus nog wat vrienden van onze kinderen. We hebben een fles opengetrokken terwijl de schouwarts en de ambulancemensen hun ding deden. Nog maar een fles. En ik heb het grootste deel van de avond bij Ghislaine gezeten en gelegen. Totaal in de war. Mijn vrienden zijn de hele week in en uit blijven lopen, met schalen lasagna, flessen wijn en vooral schouders om op te huilen.
Ellen van Hubert heeft Ghislaine verzorgd, aangekleed en opgemaakt. Samen met Heidi, die dat altijd voor ons doet. Toen Heidi me vroeg welke make-up Ghislaine mooi vond, had ik geen antwoord, maar Ellen wist dat allemaal precies. Samen hebben we kleren uitgezocht. Ik vond het zo fijn dat zij hielp. Het was verdrietig, maar ook liefdevol. Ghislaine lag op het logeerbed in mijn werkkamer en om haar heen heb ik met mijn jongens allemaal dingen gezet waar ze blij van werd: foto’s en knuffels, snoep, een opblaasvliegtuig, KLM-spulletjes en de honkbalhandschoen van Indy. De dagen erna heb ik met de jongens en met vrienden heel veel bij haar gezeten. Gelachen en gehuild.
Een week later, op zaterdag zouden we met vrienden gaan eten bij Bistro Sophie in Eindhoven. Ik denk dat het Hubert was die opperde het afscheid daar te organiseren. Hij is met Finn samen gaan kijken toen was de keuze snel gemaakt. Misschien moest het zo zijn. Warme ruimte, lieve mensen. En vooraan een intiem hoekje, groot genoeg voor de kist en daaromheen haar spulletjes. Ik denk dat iedereen wel een paar keer bij haar is geweest, of om iets op de kist te schrijven of te tekenen.
Het was geen dienst, eigenlijk meer een gezellige high tea. Finn had het bananenbrood van mama gemaakt. In de voorkamer van het restaurant hebben we onze kerstboom van thuis neergezet. Dat was een idee van Finn. Ghislaine was een enorme kerstboom-versierder. We hebben iedereen gevraagd om een herinnering mee te nemen en die in de boom te hangen. Ik heb twee keer iedereen gevraagd om zich rond de boom te verzamelen. De eerste keer omdat Ellen een prachtig verhaal had, de tweede keer heb ik zelf iets verteld over Ghislaine en ons leven samen. Daarna hebben we buiten met zijn allen Ghislaine uitgezwaaid.
Met haar beste vriendinnen en Hubert zijn de jongens en ik naar het crematorium gereden om echt gedag te zeggen. En toen naar ons huis, voor een borrel In klein comité. In de tussentijd hadden andere vrienden de kerstboom met versiering verhuisd van het restaurant naar onze woonkamer. We hebben geproost op het leven. En de boom is blijven staan tot ver in januari. Sindsdien zet ik ieder jaar op 30 november de boom op, samen met vrienden. Alle herinneringen aan Ghislaine erin, plus ieder jaar een paar nieuwe ballen, want het leven gaat door. Weer huilen, weer lachen. Dit blijf ik gewoon ieder jaar doen.
Het afscheid van Ghislaine hebben we precies gedaan zoals Hubert en ik altijd tegen mensen zeggen dat het kan: met elkaar, lief, zonder moetjes en een beetje extra creativiteit. Helemaal zoals Ghis het absoluut wel zou willen. Altijd als ik eraan denk moet ik huilen. Maar het heeft ook mooie dingen opgeleverd. Onze verschillende vriendengroepjes zijn nu één club geworden. We eten samen, drinken samen en proosten samen op het leven. Dat is dankzij mijn Ghis, denk ik dan.
Vlieg voorzichtig, ik hou van jou.
